Canción para Gritar Te Amo - Andrea del Boca

Hoy al despertar por la manana, descubri que nada era igual.

no podia pronunciar tu nombre sin llorar, sin llorar.

Tuve mucho miedo del recuerdo

Tuve mucho miedo del dolor

Al pensar como seguir viviendo sin tu amor.

Pensar que te tuve, pensar que fui tuya

en un rito sublime, insolente y prohibido

mi cuerpo era una fiesta romantica en tus brazos

y hasta yo la luna acostada en nuestro lago

y no me importo el pecado que inventaron

me senti pura, pura y tuya

Y ahora — como si me despertaran de golpe

ya no soy tuya porque no estas, y no te busco.

porque te amo y me enojo conmigo por amarte

porque te amo y no porque te extrano.

Hoy al despertar por la manana, descubri que nada era igual.

no podia pronunciar tu nombre sin llorar, sin llorar.

Pensar que te tuve y que fuimos artesanos

en una historia diferente, en una historia de amor

asi de simple, asi de terrible

porque descubri una palabra disfrasada de punal

y de repente — adios

y me vencio el dolor, me gustaba decir tu nombre

y ya no puedo, a veces — hasta creo que esta olvidado.

y de pronto lo recuerdo, y no lo digo, sigo llorando

a pesar de no tener lagrimas y te sigo esperando

porque te amo — y no, dios mio — cuanto te amo

Toen ik vandaag 's ochtends wakker werd, ontdekte ik dat niets hetzelfde was.

Ik kon je naam niet uitspreken zonder te huilen, zonder te huilen.

Ik was zo bang voor de herinnering

Ik was zo bang voor de pijn

Bij het nadenken over hoe verder te leven zonder je liefde.

Te denken dat ik jou had, te denken dat ik van jou was

in een sublieme, brutale en verboden rite

mijn lichaam was een romantisch feest in jouw armen

en zelfs ik de maan die in ons meer ligt

en ik geef niets om de zonde die ze hebben uitgevonden

Ik voelde me puur, puur en van jou

En nu — alsof ik plotseling wakker werd

Ik ben niet langer van jou omdat je er niet bent, en ik ben niet op zoek naar jou.

omdat ik van je hou en ik word boos op mezelf omdat ik van je hou

omdat ik van je hou en niet omdat ik je mis.

Toen ik vandaag 's ochtends wakker werd, ontdekte ik dat niets hetzelfde was.

Ik kon je naam niet uitspreken zonder te huilen, zonder te huilen.

Te denken dat ik jou had en dat we ambachtslieden waren

in een ander verhaal, in een liefdesverhaal

zo simpel, zo verschrikkelijk

omdat ik een woord ontdekte vermomd als een dolk

en plotseling - tot ziens

en de pijn overviel me, ik vond het leuk om je naam te zeggen

en ik kan het niet meer, soms - ik denk zelfs dat het vergeten is.

en plotseling herinner ik het me, en ik zeg het niet, ik blijf huilen

ondanks dat ik geen tranen heb en ik nog steeds op je wacht

omdat ik van je hou - en nee, mijn God - hoeveel ik van je hou