And Nothing Changed Yet - I Am Waiting for You Last Summer

апатия к будням.

то чувство, как будто с температурой в кровати:

скорее хочется вскрыться, нежели что-то менять.

и в каждом сне возвращаешься в лето,

сжимая конверты счастливых билетов.

ты помнишь?

соседи звонили, писали,

просто нас вычернули из расписания,

каждый прохожий смотрел нам вслед.

нас больше в этой реальности нет,

с этой минуты мы просто не существуем.

порой не слышно и голоса/крика,

в пучине любви захлебнувшись в крови.

не каждый получающий письма — счастливый.

а ведь твой голос дрожал так сильно,

не холодно, просто играли мы с нервами,

лимфы сжимая, артерию сонную, просто вдвоём

мы любили летать.

по градусам цельсия мерили сердцебиения,

и милиграммами слёз измеряли тоску.

ТЫ ПРОСТО ПОЙМИ, ЧТО В ДЕПРЕССИИ

БЕЗ ТЕБЯ Я ПРОЖИТЬ НЕ СМОГУ.

просто пойми мою грусть и печаль,

я отчаянно рвался к тебе, в километрах

пролитой крови в асфальте,

часами на пункте или в пустом КПЗ.

Пьеро захлебнулся в стихах или песнях,

а я вспоминаю поцелуи на реверсе.

помни, Мальвина, родные ладони,

ВСПОМИНАЙ ДАЖЕ ПОД ПЕРОГИДРОЛЬЮ.

рыдай больше, Мальвина, и режь руки,

Пьеро спился, повесился в ванной.

твои же локоны сверкали на солнце,

но теперь снимет депрессии чары?

печальные люди слонялись в округе,

пустые глаза открывали нам правду,

в пустых супермаркетах ночью и пьяными,

в поисках только пленящего счастья.

вдаль от людей и поездов, и трамваев,

печальные люди нам песни включали;

любили любить и любимыми были,

но Юра, мы всё тут давно проебали.

тебя звали на вписку, а я болен,

тебе налили виски, а я весь в крОви,

тебя пытались изнасиловать в душе,

а я просто болен и нахуй не нужен.

пиши предсмертные записки в твиттер,

и фото на тамблер залей и рыдай,

забывай про печаль, этот пёрпл дранк

по коленям разлит, но нам нахуй нужна печаль.

Пьеро писал об этом, не вспоминай лихом.

Пьеро спился и умер на Выхино,

в сраной хрущёвке-пятиэтажке,

заведомо знав о трагедии нашей.

рыдай больше, Мальвина, и режь руки,

Пьеро спился, повесился в ванной.

твои же локоны сверкали на солнце,

но кто теперь снимет депрессии чары?

печальные люди слонялись в округе,

пустые глаза открывали нам правду,

в пустых супермаркетах ночью и пьяными,

в поисках только пленящего счастья.

вдаль от людей и поездов, и трамваев,

настанет момент, когда вывалюсь пьяным

из окон на грязный асфальт мостовой,

полумесяцем сломанным, со сломанной судьбой

тебя звали на вписку, а я умер;

тебя любили так сильно, мадам Кюри,

тебе больше не важно ни грамма,

а я стал свидетелем жизни финала, Мальвина

apathie voor het dagelijks leven.

dat gevoel, als bij een temperatuur in bed:

Ik open me liever dan iets te veranderen.

en in elke droom keer je terug naar de zomer,

enveloppen met gelukskaartjes vasthouden.

Weet je nog?

buren belden, schreven,

ze hebben ons gewoon uit het schema gehaald,

elke voorbijganger lette op ons.

we zijn niet langer in deze realiteit,

vanaf dit moment bestaan ​​we gewoon niet meer.

soms hoor je niet eens een stem/kreet,

in de afgrond van liefde verstikkend in bloed.

niet iedereen die brieven ontvangt is blij.

maar je stem trilde zo erg,

niet koud, we speelden gewoon met zenuwen,

knijpen lymfe, halsslagader, gewoon samen

we hielden van vliegen.

hartslagen werden gemeten in graden Celsius,

en milligrammen tranen maten melancholie.

JE BEGRIJPT ALLEEN WAT JE DEPRESSIE BENT

IK KAN NIET LEVEN ZONDER JOU.

begrijp gewoon mijn verdriet en verdriet,

Ik snelde wanhopig naar je toe, in kilometers

vergoten bloed in het asfalt,

uren bij het controlepunt of in een lege bullpen.

Pierrot verdronk in gedichten of liedjes,

en ik herinner me kussen op de achterkant.

onthoud, Malvina, inheemse palmen,

ONTHOUD ZELFS ONDER PERHYDROL.

huil meer, Malvina, en snij je handen,

Pierrot dronk zichzelf, hing zichzelf op in de badkamer.

je krullen fonkelden in de zon,

maar nu zal het de betovering van depressie verwijderen?

verdrietige mensen liepen rond,

lege ogen onthulden ons de waarheid,

in lege supermarkten 's nachts en dronken,

op zoek naar alleen boeiend geluk.

weg van mensen en treinen en trams,

droevige mensen namen liedjes voor ons op;

hield van lief te hebben en werd bemind,

maar Yura, we hebben het hier lang geleden allemaal verpest.

je werd opgeroepen voor de registratie, en ik ben ziek,

ze schonken whisky voor je in en ik zit onder het bloed

ze probeerden je te verkrachten onder de douche,

en ik ben gewoon ziek en heb het verdomme niet nodig.

schrijf zelfmoordbriefjes op twitter,

en upload de foto op tumblr en huil,

vergeet verdriet, dit paarse drankje

Gemorst op de knieën, maar we hebben verdomme verdriet nodig.

Pierrot schreef erover, ik kan het me niet haastig herinneren.

Piero dronk zichzelf en stierf op Vykhino,

in een Chroesjtsjov-gebouw van vijf verdiepingen,

duidelijk op de hoogte van onze tragedie.

huil meer, Malvina, en snij je handen,

Pierrot dronk zichzelf, hing zichzelf op in de badkamer.

je krullen fonkelden in de zon,

maar wie zal nu de betovering van depressie wegnemen?

verdrietige mensen liepen rond,

lege ogen onthulden ons de waarheid,

in lege supermarkten 's nachts en dronken,

op zoek naar alleen boeiend geluk.

weg van mensen en treinen en trams,

er komt een tijd dat ik dronken uitval

vanuit de ramen op het vuile asfalt,

halve maan gebroken, met een gebroken lot

je werd naar de registratie geroepen en ik stierf;

u was zo geliefd, Madame Curie,

het kan je geen gram meer schelen,

en ik was getuige van het leven van de finale, Malvina