Carvão - Ana Carolina

Surgiu como um clarão

Um raio me cortando a escuridão

E veio me puxando pela mão

Por onde não imaginei seguir

Me fez sentir tão bem, como ninguém

E eu fui me enganando sem sentir

E fui abrindo portas sem sair

Sonhando às cegas, sem dormir

Não sei quem é você…

O amor em seu carvão

Foi me queimando em brasa no colchão

E me partiu em tantas pelo chão

Me colocou diante de um leão

O amor me consumiu, depois sumiu

E eu até perguntei, mas ninguém viu

E fui fechando o rosto sem sentir

E mesmo atenta, sem me distrair

Não sei quem é você…

No espelho da ilusão

Se retocou pra outra traição

Tentou abrir as flores do perdão

Mas bati minha raiva no portão

E não mais me procure sem razão

Me deixa aqui e solta a minha mão

E fui fechando o tempo, sem chover

Fui fechando os meus olhos pra esquecer

Quem é você…

Quem é você…

Quem é você… você…

Het kwam als een flits

Een bliksem die door de duisternis snijdt

En kwam me bij de hand trekken

Waar ik niet aan dacht te gaan

Ik voelde me zo goed, als geen ander

En ik ben bedrogen zonder gevoel

En ik opende deuren zonder weg te gaan

Blind dromen, niet slapen

Ik weet niet wie je bent…

De liefde in je kolen

Het brandde me op de gloeiende kool op de matras

En het brak me zo veel over de vloer

Zet me voor een leeuw

De liefde verteerde me en verdween toen

En ik heb het zelfs gevraagd, maar niemand zag het

En ik sloot mijn gezicht zonder te voelen

En zelfs attent, zonder me af te leiden

Ik weet niet wie je bent…

In de spiegel van illusie

Geretoucheerd voor nog een verraad

Probeerde de bloemen van vergeving te openen

Maar ik sloeg mijn woede bij de poort

En zoek me niet meer zonder reden

Laat me hier en laat mijn hand los

En ik sloot de tijd, zonder te regenen

Ik sloot mijn ogen om te vergeten

Wie ben jij…

Wie ben jij…

Wie ben jij... jij...