Hymn Of The Ancient Misanthropic Spirit Of The Forest - Lord Belial

I hover, the moon is full above

Its silvery shine reflects in the water below

The night filled air surrounds me and we two are one

I smell it with my tongue, this is how I guard my home

This is the hymn of the ancient misanthropic spirit

The trees are the audience, they shall forever feed from it No man has entered this land and returned to tell about it I am the ancient misanthropic spirit of the forest

Once stigmatised by a sudden beam of light

A nimbus of hate protected my domain

The light fought hard but I was strong, so it tried in vain

Cast aside, forever slain, I fed well from it’s pain

Now in solitude I start to chant my hymn

A forest greets me so divine into it’s womb

A friend of theirs has died, I bury it in it’s tomb

And then we chant with sorrow, chanting this old tune

Ik zweef, de maan is vol boven

Zijn zilverachtige glans weerkaatst in het water eronder

De nacht gevulde lucht omringt me en wij twee zijn één

Ik ruik het met mijn tong, zo bewaak ik mijn huis

Dit is de hymne van de oude misantropische geest

De bomen zijn het publiek, ze zullen er voor altijd van eten Niemand is dit land binnengekomen en is teruggekeerd om erover te vertellen Ik ben de oude misantropische geest van het bos

Eenmaal gestigmatiseerd door een plotselinge lichtstraal

Een nimbus van haat beschermde mijn domein

Het licht heeft hard gevochten, maar ik was sterk, dus het probeerde tevergeefs

Opzij geschoven, voor altijd gedood, ik voedde me goed van zijn pijn

Nu begin ik in eenzaamheid mijn hymne te zingen

Een bos begroet me zo goddelijk in zijn baarmoeder

Een vriend van hen is overleden, ik begraaf het in zijn graf

En dan zingen we met verdriet, terwijl we dit oude deuntje zingen