Paris méditérranée - Édith Piaf

C’est une aventure bizarre

Comme le train quittait la gare

L’homme a bondi dans le couloir

Et le front contre la portière

Il regardait fuir la lumière

De Paris mourant dans le soir

Un train dans la nuit vous emporte

Derrière soi, des amours mortes

Mais l’on voudrait aimer encore

La banlieue triste qui s’ennuie

Défilait morne sous la pluie

Il regardait toujours dehors

Le train roulait dans la nuit sombre

L’homme, déjà, n'était qu’une ombre

Et d'être seule, j’avais froid

Il a parlé, qu’a-t-il pu dire?

Je ne revois que son sourire

Quand il vint s’asseoir près de moi

Un train dans la nuit vous emporte

Derrière soi, des amours mortes

Et dans le coeur un vague ennui

Alors sa main a pris la mienne

Et j’avais peur que le jour vienne

J'étais si bien, tout contre lui

Lorsque je me suis éveillée

Dans une gare ensoleillée

L’inconnu sautait sur le quai

Alors des hommes l’entourèrent

Et, tête basse, ils l’emmenèrent

Tandis que le train repartait

J’ai regardé par la portière

Comme en un geste de prière

L’homme vers moi tendait les mains

Le soleil redoublait ma peine

Et faisait miroiter des chaînes

C'était peut-être un assassin?

Il y a des gens bizarres

Dans les trains et dans les gares

Het is een raar avontuur

Toen de trein het station verliet

De man sprong door de gang

En voorhoofd tegen de deur

Hij zag het licht vluchten

Van Parijs dat 's avonds sterft

Een trein in de nacht brengt je

Achter jullie, dode liefdes

Maar we zouden graag weer liefhebben

De trieste verveelde buitenwijk

Dof geslaagd in de regen

Hij keek altijd uit

De trein rolde in de donkere nacht

De man was al slechts een schaduw

En om alleen te zijn, had ik het koud

Hij sprak, wat had hij kunnen zeggen?

Ik zie alleen haar glimlach

Toen hij naast me kwam zitten

Een trein in de nacht brengt je

Achter jullie, dode liefdes

En in het hart een vage verveling

Dus zijn hand nam de mijne

En ik was bang dat de dag zou komen

Ik voelde me zo goed tegen hem op

Toen ik wakker werd

In een zonnig station

De vreemdeling sprong op het dok

Toen omringden mannen hem

En met gebogen hoofden leidden ze hem weg

Toen de trein vertrok

Ik keek de deur uit

Als in een gebaar van gebed

De man naar mij toe stak zijn handen uit

De zon verdubbelde mijn pijn

En bungelende kettingen

Misschien was hij een moordenaar?

Er zijn rare mensen

In treinen en op stations