Delancey Street 1993 - Human Drama

The lights go down on Delancey street

Rain wet pavement beneath our feet

Our muted steps are the only sound

That we hear for miles

I try to read your thoughts

I’ve been wrong before, it came at a cost

You see I drank that poison willingly

I think I’ll drink again

And maybe I can save us both

Or at least a single day

I could just leave it up to chance

But I can never

I can never walk away

We are tethered to an unstable string

Perhaps by stars aligned, or earthly things

Destined for an eternity

And a moment from collapse

I call your name hoping you’ll hear somehow

Hope shades loneliness but just for now

I know you’re near, and I know your gone

And I’ve known it all along…

But maybe I can save us both

Or at least a single day

I could just leave it up to chance

But I can never

I can never walk away

Silence tears a hole

In a heart yet broken

Stillness touch is cold

In anticipation of it over now

And the pieces that will forever circle out of reach

Little promises you can never catch

But you can almost hear them laughing

I sit cold on a stranger’s steps

On Venice or Adams, I can only guess

I spend my thoughts looking for my home

Trying again to make it real

The sun will rise soon on you and St. Marks Pl

And over initials carved in central park

The length we both go to justify

A continent away

De lichten gaan uit in Delancey Street

Regen natte bestrating onder onze voeten

Onze gedempte stappen zijn het enige geluid

Dat horen we kilometers ver

Ik probeer je gedachten te lezen

Ik heb me eerder vergist, het kostte een prijs

Zie je, ik dronk dat gif gewillig

Ik denk dat ik weer ga drinken

En misschien kan ik ons ​​allebei redden

Of ten minste een enkele dag

Ik zou het gewoon aan het toeval kunnen overlaten

Maar ik kan nooit

Ik kan nooit weglopen

We zijn gebonden aan een instabiele tekenreeks

Misschien door sterren uitgelijnd of aardse dingen

Voorbestemd voor een eeuwigheid

En een moment van ineenstorting

Ik roep je naam in de hoop dat je het op de een of andere manier hoort

Hoop verduistert eenzaamheid, maar alleen voor nu

Ik weet dat je in de buurt bent, en ik weet dat je weg bent

En ik heb het al die tijd geweten...

Maar misschien kan ik ons ​​allebei redden

Of ten minste een enkele dag

Ik zou het gewoon aan het toeval kunnen overlaten

Maar ik kan nooit

Ik kan nooit weglopen

Stilte scheurt een gat

Met een hart maar toch gebroken

Stilte-aanraking is koud

In afwachting dat het nu voorbij is

En de stukken die voor altijd buiten bereik zullen cirkelen

Kleine beloftes die je nooit kunt waarmaken

Maar je kunt ze bijna horen lachen

Ik zit koud op de trap van een vreemde

Over Venetië of Adams kan ik alleen maar raden

Ik besteed mijn gedachten aan het zoeken naar mijn huis

Opnieuw proberen om het echt te maken

De zon zal spoedig opkomen voor jou en St. Marks Pl

En over initialen gesneden in Central Park

De lengte die we allebei gebruiken om te rechtvaardigen

Een continent verder