A Whiter Shade of Pale - David Lanz

We skipped the light fandango

Turned cartwheels 'cross the floor

I was feeling kinda seasick

But the crowd called out for more

The room was humming harder

As the ceiling flew away

When we called out for another drink

The waiter brought a tray

And so it was that later

As the miller told his tale

That her face, at first just ghostly

Turned a whiter shade of pale

She said, 'There is no reason

And the truth is plain to see.'

But I wandered through my playing cards

And would not let her be

One of sixteen vestal virgins

Who were leaving for the coast

And although my eyes were open

They might have just as well've been closed

She said, 'I'm home on shore leave,'

Though in truth we were at sea

So I took her by the looking glass

And forced her to agree

Saying, 'You must be the mermaid

Who took Neptune for a ride.'

But she smiled at me so sadly

That my anger straightway died

If music be the food of love

Then laughter is its queen

And likewise if behind is in front

Then dirt in truth is clean

My mouth by then like cardboard

Seemed to slip straight through my head

So we crash-dived straightway quickly

And attacked the ocean bed

We hebben de lichte fandango overgeslagen

Gedraaide radslagen 'over de vloer'

Ik voelde me een beetje zeeziek

Maar het publiek riep om meer

De kamer zoemde harder

Toen het plafond wegvloog

Toen we om nog een drankje riepen?

De ober bracht een dienblad

En zo was het later

Zoals de molenaar zijn verhaal vertelde

Dat haar gezicht, in het begin gewoon spookachtig

Een wittere tint bleek geworden

Ze zei: 'Er is geen reden'

En de waarheid is duidelijk te zien.'

Maar ik dwaalde door mijn speelkaarten

En zou haar niet laten zijn

Een van de zestien Vestaalse maagden

Wie gingen er naar de kust

En hoewel mijn ogen open waren

Ze hadden net zo goed gesloten kunnen zijn

Ze zei: 'Ik ben thuis met walverlof,'

Hoewel we in werkelijkheid op zee waren

Dus ik nam haar bij de spiegel

En dwong haar om ermee in te stemmen

Zeggen: 'Jij moet de zeemeermin zijn'

Die met Neptunus een ritje heeft gemaakt.'

Maar ze lachte zo verdrietig naar me

Dat mijn woede meteen stierf

Als muziek het voedsel van liefde is

Dan is lachen zijn koningin

En ook als achter voor is

Dan is vuil in werkelijkheid schoon

Mijn mond tegen die tijd als karton

Leek dwars door mijn hoofd te glippen

Dus we zijn meteen snel gecrasht

En viel de oceaanbodem aan