Reflections in a Crystal Wind - Mimi & Richard Fariña

If there’s a way to say I’m sorry

Perhaps I’ll stay another evening beside your door

And watch the moon rise inside your window

Where jewels are falling, and flowers weeping, and strangers laughing

Because you’re grieving that I have gone.

And if I don’t know why I’m going

Perhaps I’ll wait beside the pathway where no-one's coming

And count the questions I turned away from, or closed my eyes to

Or had no time for, or passed right over

Because the answers would shame my pride.

I’ve heard them say the word forever

But I don’t know if words have meaning when they are promised

In fear of losing what can’t be borrowed

Or lent in blindness, or blessed by pageantry, or sold by preachers

While you’re still walking your separate way.

Sometimes we bind ourselves together

And seldom know the harm in binding the only feeling that cries for freedom

And needs unfolding and understanding

And time for holding a simple mirror

With one reflection to call your own.

If there’s an end to all our dreaming

Perhaps I’ll go while you’re still standing beside your door

And I’ll remember your hands encircling a bowl of moonstones

A lamp of childhood, a robe of roses

Because your sorrows were still unborn.

Als er een manier is om te zeggen dat het me spijt

Misschien blijf ik nog een avond naast je deur

En kijk hoe de maan opkomt in je raam

Waar juwelen vallen, bloemen huilen en vreemden lachen

Omdat je treurt dat ik weg ben.

En als ik niet weet waarom ik ga

Misschien wacht ik naast het pad waar niemand komt

En tel de vragen waarvoor ik me afwendde of waar ik mijn ogen voor sloot

Of had geen tijd voor, of ging over

Omdat de antwoorden mijn trots zouden beschamen.

Ik heb ze het woord voor altijd horen zeggen

Maar ik weet niet of woorden betekenis hebben als ze worden beloofd

Uit angst om te verliezen wat niet kan worden geleend

Of in blindheid uitgeleend, of gezegend door praal, of verkocht door predikers

Terwijl je nog steeds je eigen weg bewandelt.

Soms binden we ons aan elkaar

En ken zelden de schade in het binden van het enige gevoel dat schreeuwt om vrijheid

En heeft ontplooiing en begrip nodig

En tijd om een ​​simpele spiegel voor te houden

Met één reflectie om de jouwe te noemen.

Als er een einde komt aan al onze dromen

Misschien ga ik, terwijl jij nog steeds naast je deur staat

En ik zal je je handen herinneren die een kom met maanstenen omcirkelden

Een lamp uit de kindertijd, een mantel van rozen

Omdat je verdriet nog ongeboren was.