The Day Heaven Wept - Comatose Vigil

Мертв мир вокруг... Или я остываю

На грязном полу обугленных строк?..

Свет мой померк... Или глаза не желают

Видеть постылый пейзаж голых ветвей?..

За дверью скрипучей другие миры оживут

В резком свете своих неутраченных солнц,

Миллионы глаз озарятся бытности смыслом,

Коснется умов вереница ненужных идей...

Завтра наступит для тех, кто прожил вчера,

У меня - лишь сегодня в вечность длиной,

У меня - лишь шрамы кривые,

Коростой покрывшие то, что считал я когда-то собой

Птицы кричат обреченно о смерти лета,

Кажется было всегда, как сейчас, холодно

Исчезли давно, рассыпались ворохом перьев,

Я же не сдвинулся с места, лишь поседел

Вдребезги зеркало потраченной юности

Разлетелось по всем углам яркими брызгами

Чего никогда не было, уже не свершится,

Не о чем сожалеть среди запаха тления

Собою являя каменный памятник,

Плиту надгробную своему здравомыслию

Не стоит усилий кем-то начертанная

Эпитафия для некогда сломленной гордости

Скупая слеза разбилась о пол, грохотом молота,

Врезалась в слух затишьем тягучим укутанный

Не разобрать, что сказано мне на прощание,

И не вспомнить, что было когда-то обещано

Клятвы, молитвы, проклятия ливнем на голову

Обрушил кто-то чужой, не назвавший имени

Не разомкнуть губ, на них печать другого времени,

Застыла смола горькая немой апатии

Никто не подарит ночь, чтоб наступил рассвет,

Никто не скажет слов, чтоб имели свой смысл

И силуэт, стоящий в дверях

Если и был моим, то не вспомнить мне никогда

De wereld om je heen is dood... Of ben ik aan het afkoelen

Op de vuile vloer van verkoolde lijnen?..

Mijn licht is vervaagd ... Of de ogen willen niet

Om het hatelijke landschap van kale takken te zien?..

Achter de krakende deur komen andere werelden tot leven

In het harde licht van hun niet verloren zonnen,

Miljoenen ogen zullen oplichten met betekenis,

Een reeks onnodige ideeën zal de geest raken...

Morgen zal komen voor degenen die gisteren leefden

Ik heb alleen vandaag voor de eeuwigheid,

Ik heb alleen kromme littekens,

Met een korstje dat bedekte wat ik ooit van mezelf dacht

Vogels schreeuwen verdoemd over de dood van de zomer,

Het lijkt alsof het altijd koud is geweest, zoals het nu is

Lang geleden verdwenen, verspreid in een hoop veren,

Ik bewoog niet, ik werd gewoon grijs

Verbrijzelde spiegel van verspilde jeugd

Verspreid in alle hoeken met heldere spatten

Wat nooit is gebeurd, zal nooit gebeuren

Niets om spijt van te hebben te midden van de geur van smeulend

Het is een stenen monument,

Een grafsteen voor uw geestelijke gezondheid

Niet de moeite waard die iemand heeft ingeschreven

Een grafschrift voor eens gebroken trots

Een gemene traan brak op de vloer, met het gebrul van een hamer,

Neergestort in het oor slaap stroperig verpakt

Begrijp niet wat er tegen me werd gezegd bij het afscheid,

En weet niet meer wat er ooit was beloofd

Eeden, gebeden, vloeken stortregen op het hoofd

Iemand anders neergehaald, die geen naam heeft genoemd

Open je lippen niet, ze hebben het zegel van een andere tijd,

Bevroren hars bittere stomme apathie

Niemand zal de nacht geven voor de dageraad die komt,

Niemand zal de woorden zeggen om hun eigen betekenis te hebben

En het silhouet dat bij de deur staat

Als het van mij was, zal ik het nooit meer herinneren