Два солнца - Альберт Ибраев

Я не могу обходиться без солнца,

Стало оно путеводной звездой.

В мире дождливом, тоскливом, несносном,

Где сердце ищет любви и покоя.

Припев:

Солнце моё, может быть и твоим.

Ты моему только взгляду поверь,

Чтобы во мгле не случалось потерь

Мы, как два солнца, зажглись и горим

И не поверил я облачным далям,

Им не хотелось, чтоб солнце играло

Хоть, о печалях и предупреждали тучи меня

Я же слушал их мало

Припев:

Ласковым днём, в пору грёз и цветенья

Наш разговор о любви не прервется.

О леденящих не вспомним сомненьях,

Сердце моё горячо, словно солнце.

Припев:

Ik kan niet zonder de zon

Het werd een leidende ster.

In een regenachtige, sombere, ondraaglijke wereld,

Waar het hart liefde en vrede zoekt.

Refrein:

De zon is van mij, misschien ook van jou.

Je gelooft alleen mijn ogen,

Zodat er geen verliezen zijn in de duisternis

Wij, als twee zonnen, verlichtten en branden

En ik geloofde de bewolkte vlakten niet,

Ze wilden niet dat de zon speelde

Hoewel de wolken me waarschuwden voor verdriet

Ik heb een beetje naar ze geluisterd

Refrein:

Aanhankelijke dag, op het moment van dromen en bloeien

Ons gesprek over liefde wordt niet onderbroken.

Laten we de huiveringwekkende twijfels niet herinneren,

Mijn hart is heet als de zon.

Refrein: