Je suis а toi - Édith Piaf

Un matin le printemps est sorti

De son lit pour aller faire la vie

Et pour repeindre en bleu tout le gris

Qui traînait sur les murs de Paris.

Du gris, il y en avait dans ma vie,

Mais ce jour-là, mais ce jour-là,

D’un seul coup, tout fut repeint en bleu,

Le ciel et les yeux des amoureux.

Du coup, pour le Pont-Neuf et la Seine,

Ce fut l’heure pour eux d’entrer en scène.

Sur ce pont, nous nous sommes croisés.

Moi, ce jour là j’allais tout droit,

Droit devant moi, vers je ne sais quoi…

Rappelle-toi…

Des jonquilles, 'y en a eu par milliers.

On savait où aller les chercher.

Qu’ils sont chauds, les prés au mois de mai.

Qu’ils sont hauts, les blés au temps d’aimer.

Qu’ils sont beaux, les mots que tu disais:

«Je suis à toi… Je suis à toi.»

Ces mots-là, on ne s’en lasse jamais.

Ils sont faits, semble-t-il, pour durer.

J’aimais t’entendre les murmurer,

D’autant plus que pour moi ils semblaient vrais.

Pour moi-même, ne t’ai-je pas crié:

«Je suis à toi… Je suis à toi

Mais garde-moi et serre-moi tout contre toi…»

Un matin, l'été a fichu le camp

En laissant en souvenir du printemps

Des feuilles qui virevoltent au vent

D’un automne qui ne prend pas de gants

Pour venir me dire à bout portant:

«Je suis à toi…»

Aujourd’hui, les beaux jours sont sortis.

C’est fini, ils ont quitté Paris.

L’hiver va revenir mettre en gris

Tout le bleu que notre amour y avait mis.

Du gris, mon Dieu, qu’y en a dans ma vie.

Je suis à toi… Je suis à toi…

Mais reviens-moi comme autrefois…

…Je suis à toi…

Op een ochtend kwam de lente tevoorschijn

Van zijn bed om het leven te gaan maken

En om al het grijsblauw opnieuw te schilderen

Die volgde op de muren van Parijs.

Grijs was er in mijn leven,

Maar op die dag, maar op die dag,

Plots was alles blauw geverfd,

De lucht en de ogen van geliefden.

Dus, voor de Pont-Neuf en de Seine,

Het was tijd voor hen om het toneel te betreden.

Op deze brug zijn we elkaar gepasseerd.

Ik, die dag ging ik rechtdoor,

Recht vooruit, richting ik weet niet wat...

Herinnert u…

Narcissen, het waren er duizenden.

We wisten waar we ze konden krijgen.

Hoe heet zijn de weilanden in mei.

Hoe hoog zijn de tarwe in de tijd van liefhebben.

Hoe mooi zijn de woorden die je zei:

"Ik ben van jou... ik ben van jou."

Deze woorden, je wordt ze nooit beu.

Ze zijn gemaakt, zo lijkt het, om lang mee te gaan.

Ik vond het heerlijk om je te horen fluisteren,

Vooral omdat ze voor mij waar leken.

Heb ik voor mezelf niet tot je geroepen:

"Ik ben van jou... Ik ben van jou

Maar hou me vast en hou me vast...'

Op een ochtend liep de zomer weg

Vertrek ter herinnering aan de lente

Bladeren die wapperen in de wind

Van een herfst die geen handschoenen nodig heeft

Om het me duidelijk te komen vertellen:

"Ik ben de jouwe…"

Vandaag zijn de mooie dagen eruit.

Het is voorbij, ze hebben Parijs verlaten.

De winter wordt weer grijs

Al het blauw dat onze liefde erin had gestopt.

Gray, mijn God, wat is er in mijn leven.

ik ben van jou... ik ben van jou...

Maar kom bij me terug zoals voorheen...

…Ik ben de jouwe…