Никитский бульвар - Синекдоха Монток

на злобу дня, мой друг, на злобу дня, во мне нет мельницы и старика.

вот улиц веночки, москва — река.

на злобу дня, мой друг, на злобу дня, висим мы в клеточке для людника, мы пальцешсобиратели, как тупая луна: она хочет выйти от сюда.

если ты не помнишь‚ть|

ни черта не можешь сделать мне глаза, видящими сон.

я урод и мразь, по твоим словам, но я желаю встать, и идти по головам.

на этот раз, мой друп на этот раз нет ничего, что бы держало нас.

убей меня за это, и за то, что не можешь понять.

и не сможешь.

если ты не помнишь, ты ни черта не можешь сделать мне глаза, видящими солнце.

черствеет хлеб, детство и закон, я не хочу быть призраком, я хочу быть духом

over het onderwerp van de dag, mijn vriend, over het onderwerp van de dag, er is geen molen en een oude man in mij.

hier zijn de kransen van de straten, Moskou is een rivier.

over het onderwerp van de dag, mijn vriend, over het onderwerp van de dag, we hangen in een kooi voor een lyudnik, we zijn vingerverzamelaars, als een doffe maan: ze wil hier weg.

als je het niet meer herinnert |

je kunt verdomme mijn ogen niet laten dromen.

Ik ben lelijk en uitschot, in jouw woorden, maar ik wil opstaan ​​en over hun hoofden gaan.

deze keer, mijn steenvrucht, deze keer is er niets om ons tegen te houden.

vermoord me hiervoor, en voor wat je niet kunt begrijpen.

en dat kan je niet.

als je het je niet herinnert, kun je verdomme mijn ogen de zon niet laten zien.

oud brood, jeugd en de wet, ik wil geen geest zijn, ik wil een geest zijn