Miséricorde, pt. 2 - Édith Piaf

Plus jamais ne prierai,

Plus jamais ne rirai

Avec leurs boniments.

Ils ont tué mon amant.

Le bourdon peut sonner,

Le curé, marmonner.

C’est pas ça qui le fera

Revenir dans mes bras.

D’un petit air réfléchi

Et la voix décidée,

Il a dit: «Allons-y!

Faut défendre ses idées!»

Mais, malgré sa grande gueule

Et ses yeux qu’il planquait,

Je n'étais pas toute seule

A chiâler sur le quai…

Miséricorde!

Miséricorde!

Les petites croix blanches

Ont des dimanches

Qui ne sont pas gais.

Le ciel bleu d’un petit bal

Du côté de Bougival

Dans mes yeux étonnés

Continue de tourner…

Rien qu'à voir les péniches,

On rêvait de voyager.

Pour ceux qui ne sont pas riches,

Il suffit de rêver:

Le jardin qu’on aurait

Serait plein de lilas…

Et le gosse qu’on aurait

S’appellerait Jean-François…

Les beaux rêves sont gratuits.

Moi, le seul qui me reste,

C’est l’odeur de sa veste

Quand je dansais contre lui.

'y a plus que ça qui me rapproche

De celui que j’adorais

Mais la vie est si moche

Que même ça, je l’oublierai…

Miséricorde!

Miséricorde!

Miséricorde!

Nooit meer zal ik bidden,

Nooit meer zal ik lachen

Met hun onzin.

Ze hebben mijn minnaar vermoord.

De hommel klinkt misschien,

De priester, mompel.

Dat gaat het niet doen

Kom terug in mijn armen.

Met een bedachtzame blik

En de besliste stem,

Hij zei: "Laten we gaan!

Je moet je ideeën verdedigen!”

Maar ondanks zijn grote mond

En zijn ogen die hij verborg,

Ik was niet alleen

Zeuren op de kade...

Genade!

Genade!

kleine witte kruisjes

heb zondagen

Die niet homo zijn.

De blauwe lucht van een kleine bal

Aan de kant van Bougival

In mijn verbaasde ogen

Blijf draaien...

Gewoon om de schepen te zien,

We droomden van reizen.

Voor wie niet rijk is,

Droom gewoon:

De tuin die we zouden hebben

Zou vol seringen zijn...

En het kind dat we zouden hebben

Zijn naam zou Jean-François zijn...

Zoete dromen zijn gratis.

Ik, de enige die ik nog heb,

Het is de geur van zijn jas

Toen ik tegen hem danste.

er is meer dan dat dat me dichterbij brengt

Van degene die ik aanbad

Maar het leven is zo lelijk

Dat zelfs dat, ik zal vergeten...

Genade!

Genade!

Genade!