De l'autre coté de la rue - Édith Piaf

Des murs qui se lézardent,

Un escalier étroit,

Une vieille mansarde

Et me voilà chez moi.

Un lit qui se gondole,

Un' table de guingois,

Une lampe à pétrole

Et me voilà chez moi

Mais le soir, quand le cafard me pénètre

Et que mon cœur est par trop malheureux,

J'écarte les rideaux de ma fenêtre

Et j'écarquille les yeux.

D’l’autr' côté d’la rue,

Y a un' fille,

Y a un' bell' fille

Qui a tout c’qu’il lui faut

Et mêm' le superflu.

D’l’autr' côté d’la rue,

Elle a d’l’argent, un' maison, des voitures,

Des draps en soie, des bijoux, des fourrures.

D’l’autr' côté d’la rue,

Y a un' fille,

Y a un' bell' fille.

Si j’en avais le quart, je n’en d’mand’rais pas plus,

D’l’autr' côté d’la rue.

Souvent, l'âme chagrine,

Quand je rentre chez moi,

Je vais courbant l'échine,

Il pleut ou il fait froid.

Faut monter sept étages,

Suivre un long corridor.

Je n’ai plus de courage.

Je me couche et je dors

Et le lend’main faut que tout recommence.

J’pars au travail dans le matin glacé,

Alors je m’dis y’en a qui ont trop d’chance

Et les autres pas assez.

D’l’autr' côté d’la rue,

Y a un' fill',

Y a un' bell' fille

Pour qui tout’s nos misèr's

S’ront toujours inconnues.

D’l’autr' côté d’la rue,

Quand il fait froid, ell' dans' des nuits entières,

Quand il fait chaud, ell' s’en va en croisière.

D’l’autr' côté d’la rue,

Y a un' fill',

Y a un' bell' fille.

Vivre un seul jour sa vie, je n’en d’mand’rais pas plus,

D’l’autr' côté d’la rue.

J’le connaissais à peine,

On s'était vu trois fois

Mais à la fin d’la s’maine

Il est venu chez moi.

Dans ma chambre au septième,

Au bout du corridor,

Il murmura: «Je t’aime».

Moi j’ai dit: «Je t’adore».

Il m’a comblée de baisers, de caresses,

Je ne désire plus rien dans ses bras.

Je vois ses yeux tout remplis de tendresse,

Alors je me dis tout bas:

D’l’autr' côté d’la rue,

Y a un' fill',

Y a un' pauvr' fille

Qui n’connaît rien d’l’amour,

Ni d’ses joies éperdues.

D’l’autre côté d’la rue,

Ell' peut garder son monsieur qu’ell' déteste,

Ses beaux bijoux, tout son luxe et le reste.

D’l’autr' côté d’la rue,

Y a un' fill',

Y a un' pauvr' fille

Qui regarde souvent, d’un air triste et perdu,

D’l’autr' côté d’la rue.

gebarsten muren,

Een smalle trap,

Een oude zolderkamer

En hier ben ik thuis.

Een bed dat kromtrekt,

Een scheve tafel,

Een petroleumlamp

En hier ben ik thuis

Maar 's avonds als de kakkerlak bij mij binnenkomt

En mijn hart is te ongelukkig,

Ik trek de gordijnen van mijn raam terug

En ik doe mijn ogen wijd open.

Aan de overkant van de straat,

Er is een meisje,

Er is een mooi meisje

Wie heeft alles wat hij nodig heeft?

En zelfs het overbodige.

Aan de overkant van de straat,

Ze heeft geld, een huis, auto's,

Zijden lakens, sieraden, bont.

Aan de overkant van de straat,

Er is een meisje,

Er is een 'mooi' meisje.

Als ik er een kwart van had, zou ik niet om meer vragen,

Aan de overkant van de straat.

Vaak treurt de ziel,

Als ik weer naar huis ga,

ik ga bukken,

Het regent of het is koud.

Je moet zeven verdiepingen beklimmen,

Volg een lange gang.

Ik heb geen moed meer.

Ik lig en ik slaap

En de volgende dag moet weer helemaal opnieuw beginnen.

Ik ga naar mijn werk in de ijzige ochtend,

Dus ik zeg tegen mezelf dat er sommigen zijn die te veel geluk hebben

En de anderen niet genoeg.

Aan de overkant van de straat,

Er is een 'meisje',

Er is een mooi meisje

Voor wie al onze ellende

Zal altijd onbekend blijven.

Aan de overkant van de straat,

Als het koud is, heeft ze hele nachten

Als het warm is, gaat ze op een cruise.

Aan de overkant van de straat,

Er is een 'meisje',

Er is een 'mooi' meisje.

Leef op een dag zijn leven, ik zou niet om meer vragen,

Aan de overkant van de straat.

Ik kende hem amper

We hadden elkaar drie keer gezien

Maar aan het einde van de week

Hij kwam naar mijn huis.

In mijn kamer op de zevende verdieping,

Aan het einde van de gang,

Hij fluisterde: "Ik hou van je."

Ik zei: "Ik aanbid je".

Hij overlaadde me met kussen, liefkozingen,

Ik wil niets meer in zijn armen.

Ik zie haar ogen vol tederheid,

Dus ik fluister tegen mezelf:

Aan de overkant van de straat,

Er is een 'meisje',

Er is een arme meid

die niets van liefde weet,

Noch van zijn radeloze vreugden.

Aan de overkant van de straat,

Ze kan haar meneer houden die ze haat,

Haar fijne sieraden, al haar luxe en de rest.

Aan de overkant van de straat,

Er is een 'meisje',

Er is een arme meid

Die vaak kijkt, met een droevige en verloren lucht,

Aan de overkant van de straat.