Mon Légionaire - Édith Piaf

Il avait de grands yeux très clairs

Où parfois passaient des éclairs

Comme au ciel passent les orages

Il était plein de tatouages

Que j’ai jamais très bien compris

Son cou portait «Pas vu, pas pris»

Sur son coeur on lisait «Personne»

Sur son bras droit un mot: «Raisonne»

J’sais pas son nom, je n’sais rien de lui

Il m’a aimée toute la nuit, mon légionnaire

Et me laissant à mon destin

Il est parti dans le matin, plein de lumière

Il était mince il était beau

Il sentait bon le sable chaud, mon légionnaire

Y’avait du soleil sur son front

Qui mettait dans ses cheveux blonds de la lumière

Bonheur perdu, bonheur enfui

Toujours je pense à cette nuit

Et l’envie de sa peau me ronge

Parfois je pleure et puis je songe

Que lorsque j'étais sur mon coeur

J’aurais dû crier mon bonheur

Mais je n’ai rien osé lui dire

J’avais peur de le voir sourire

On l’a trouvé dans le désert

Il avait ses beaux yeux ouverts

Dans le ciel passaient des nuages

Il a montré ses tatouages

En souriant et il a dit

Montrant son cou, «Pas vu, pas pris»

Montrant son coeur, «Ici, personne»

Il ne savait pas, je lui pardonne

Je rêvais pourtant que le destin

Me ramènerait un beau matin, mon légionnaire

Qu’on s’en irait loin tous les deux

Dans quelque pays merveilleux, plein de lumière

Il était mince il était beau

Il sentait bon le sable chaud, mon légionnaire

Y’avait du soleil sur son front

Qui mettait dans ses cheveux blonds de la lumière

Hij had grote, zeer heldere ogen

waar de bliksem soms voorbijging

Zoals in de lucht de stormen voorbijgaan

Hij zat vol tatoeages

Dat heb ik nooit helemaal begrepen

Haar nek droeg 'Niet gezien, niet genomen'

Op zijn hart stond "Niemand"

Op zijn rechterarm een ​​woord: "Reden"

Ik weet zijn naam niet, ik weet niets over hem

Hij hield de hele nacht van me, mijn legionair

En mij aan mijn lot overlatend

Hij vertrok in de ochtend, vol licht

Hij was dun, hij was knap

Hij rook naar heet zand, mijn legionair

Er was zon op zijn voorhoofd

Wie heeft er licht in haar blonde haar gedaan

Verloren geluk, verloren geluk

Toch denk ik aan die nacht

En het verlangen naar zijn huid vreet aan mij

Soms huil ik en dan droom ik

Dan toen ik op mijn hart was

Ik had mijn geluk moeten schreeuwen

Maar ik durfde niets tegen hem te zeggen

Ik was bang om hem te zien lachen

We vonden het in de woestijn

Hij had zijn mooie ogen open

In de lucht voorbij wolken

Hij liet zijn tatoeages zien

Glimlachend en hij zei

Haar nek tonen, "Niet gezien, niet genomen"

Toont zijn hart, "Hier, niemand"

Hij wist het niet, ik vergeef het hem

Toch droomde ik dat lot

Zou me op een mooie ochtend terugbrengen, mijn legionair

Dat we allebei ver zouden komen

In een wonderbaarlijk land, vol licht

Hij was dun, hij was knap

Hij rook naar heet zand, mijn legionair

Er was zon op zijn voorhoofd

Wie heeft er licht in haar blonde haar gedaan