На сопках Манчжурии - Михаил Вавич

И ветер на сопках рыдает

Порой из-за туч выплывает луна,

Могилы солдат освещает.

Белеют кресты

Далеких героев прекрасных.

И прошлого тени кружатся вокруг,

Твердят нам о жертвах напрасных.

Средь будничной тьмы,

Житейской обыденной прозы,

Забыть до сих пор мы не можем войны,

И льются горючия слезы.

Плачет отец,

Плачет жена молодая,

Плачет вся Русь, как один человек,

Злой рок судьбы проклиная.

Так слёзы бегут

Как волны далёкого моря,

И сердце терзает тоска и печаль

И бездна великого горя!

Героев тела

Давно уж в могилах истлели,

А мы им последний не отдали долг

И вечную память не спели.

Мир вашей душе!

Вы погибли за Русь, за Отчизну.

Но верьте ещё мы за вас отомстим

И справим кровавую тризну!

En de wind op de heuvels huilt

Soms komt de maan achter de wolken vandaan

De graven van soldaten zijn verlicht.

Witte kruisen

Verre helden zijn mooi.

En de schaduwen van het verleden dwarrelen rond

Ze vertellen ons tevergeefs over de offers.

In het midden van de dagelijkse duisternis

Alledaags alledaags proza,

We kunnen de oorlog nog steeds niet vergeten,

En brandende tranen stromen.

Vader huilt

Een jonge vrouw huilt

Heel Rusland huilt als één persoon,

Het kwade lot van het lot vervloeken.

Dus de tranen lopen

Als de golven van een verre zee

En het hart wordt gekweld door verlangen en verdriet

En de afgrond van groot verdriet!

Heldenlichaam

Ze zijn allang vergaan in hun graven,

En we hebben ze de laatste schuld niet terugbetaald

En de eeuwige herinnering werd niet gezongen.

Vrede voor je ziel!

Je stierf voor Rusland, voor het moederland.

Maar geloof nog steeds dat we je zullen wreken

En laten we een bloedig feest vieren!