Sergeant Sorrow - Nodes Of Ranvier

Withered and broken man

So fragile, so frail, so undignified by standards

But they will never break him

He has found his place

This harmless hero that they patronize

Is but a saint

Can’t you feel his pain and lost love

Inside this decorated soldier?

Infinite patience

The sticks and stones they throw

They scar his flesh, shatter bone

But they will never break him

He has found his place

This harmless hero that they patronize

Is but a saint

Can’t you feel his pain, lost love

Inside this decorated soldier?

His only friend, the night

The calm, the quiet cold

But you’ll never seem him cry

But they will never know, never know

Know his name

These sad old songs he sings are solid gold

They resonate

The hate we’ve shown him

He’ll carry to his resting place

The hate we’ve shown him

He’ll carry to a lonely grave

So leave him in the darkness.

NO

Leave him hopeless, social creation

Leave him with sickness

But let it be said, that’s how he looks at you

Can’t you feel his pain and lost love

Inside this decorated soldier?

His only friend, the night

The calm and quiet cold

But you’ll never see him cry

And on that day he reached out

He grabbed, pulled me close

He whispered to me in a voice barely audible

He said, «This life is what you make it

Don’t let it pass you by

If you don’t care whether you live or die

You’re the most alive you’ll ever be.»

Verdorde en gebroken man

Zo kwetsbaar, zo kwetsbaar, zo onwaardig volgens de normen

Maar ze zullen hem nooit breken

Hij heeft zijn plek gevonden

Deze ongevaarlijke held die ze betuttelen

Is maar een heilige

Kun je zijn pijn en verloren liefde niet voelen?

Binnen in deze versierde soldaat?

Oneindig geduld

De stokken en stenen die ze gooien

Ze litteken zijn vlees, verbrijzelen bot

Maar ze zullen hem nooit breken

Hij heeft zijn plek gevonden

Deze ongevaarlijke held die ze betuttelen

Is maar een heilige

Kun je zijn pijn niet voelen, verloren liefde?

Binnen in deze versierde soldaat?

Zijn enige vriend, de nacht

De rust, de stille kou

Maar je zult nooit lijken alsof hij huilt

Maar ze zullen het nooit weten, nooit weten

Ken zijn naam

Deze droevige oude liedjes die hij zingt, zijn van massief goud

ze resoneren

De haat die we hem hebben getoond

Hij zal naar zijn rustplaats dragen

De haat die we hem hebben getoond

Hij zal dragen naar een eenzaam graf

Dus laat hem in de duisternis.

NEE

Laat hem een ​​hopeloze, sociale creatie achter

Laat hem met ziekte achter

Maar laat het gezegd zijn, zo kijkt hij naar jou

Kun je zijn pijn en verloren liefde niet voelen?

Binnen in deze versierde soldaat?

Zijn enige vriend, de nacht

De kalme en stille kou

Maar je zult hem nooit zien huilen

En op die dag nam hij contact op

Hij greep me, trok me naar zich toe

Hij fluisterde tegen me met een stem die nauwelijks hoorbaar was

Hij zei: «Dit leven is wat je ervan maakt»

Laat het niet aan je voorbij gaan

Als het je niet uitmaakt of je leeft of sterft

Je bent de meest levende die je ooit zult zijn.»