L'uomo senza volto - Murubutu, DJ Caster, DJ Gamon

Che passa a un uomo che passa col capo abbassato?

Ha un basco basso sul capo, il passo cansato

Per lui il tempo basta che passi, eppure passa e non basta

Non un giorno è passato che il suo volto è di nuovo cambiato

Passato un campo accelera il passo tra i vicoli bui

Lui cerca qualcuno o qualcuno cerca lui

Scendendo una via si specchia dentro un macchina

Questa gli rende intatti i tratti netti della schiatta caucasica

Il nostro si guarda e rammarica

Ha la capa rasa, la barba rada e una piaga alla palpebra

Ha la faccia bianca, una macchia alla guancia glabra

Contrae la faccia stanca che pare non abbia labbra

Lui guarda il cielo poi respira a piene nari

Sente l’odore del vento che spira dagli Urali

Forse non sembra, rimembra, ma

Viali e muri e vari musi è un gioco di chiari e scuri come quelli di Rembrandt

Forse qualcuno lo osserva, il cielo lo osserva, ma

Lui resta in allerta in cerca ma sembra non serva

Passa tra l’erba alta che nessuno falcia

Passa di volto in volto, per cui nessuna traccia di una faccia

La caccia rimbalza di maschera in maschera

Si specchia con ansia in una fontana dall’acqua salmastra

La vista s’appanna, il panico inganna

Il nostro scorge la gamma di tratti della schiatta normanna

E no, non domanda né rimanda niente qua

La canizie incipiente ha ormai invaso le tempia

Ha crini fulvi, occhi furbi e fulgidi

Qua i vasi chiusi preannunciano nuovi disturbi

Sente tra le cuspidi i fulmini che il cielo scarica

Sono figli del vento che attraversa la Manica

«Ora prendimi l’anima ma ridammi presenza!», passa

Di faccia in faccia ma una faccia vera vorrebbe avercela

No, non so chi son

Io non so più chi son

Non so chi son

Io non so più chi son

Tende a tendere il tendine, l’uomo che tende a farcela

Mentre il suo volto attorto si mostra sicuro di farcela

Fra rami secchi si districa, tra la selva più fitta

Fare finta d’averla vinta, non accetta la vita sconfitta

Uno col volto divelto, aperto dalla lama di un bravo

Nessuno si specchia nell’acqua d’un tronco cavo

Centomila sogni insonni di malaria che mendica

Porta l’orma in faccia della schiatta dravidica

Scatta tra graffi e rami in faccia che sembrano schiaffi

Soffia fiati di fuga, fiati di bocca sempre più fitti

Tende il capo color corvo, le gote bronzo sporco

Rotte le gambe cedono il colpo a un corpo morto contro un tronco

A terra sporco di una terra diversa, riversa la testa

Tra le fronde il vento ricorda la foresta dell’est, va ad est

Del suo essere non ricorda l’origine

Si specchia un volto nell’acqua ma qualsiasi volto rispecchia l’immagine

Il corpo sporco e gracile si trascina storto lungo l’argine

Lerce scarpe lacere, calpestan meste cocce e cartacce

Facce basse passano, non sanno che stanno guardando

Uno che non ricorda chi, chi è stato, né dove sta andando

Mani in tasca, per poco non casca nell’acqua dall’aspetto livido

Aspetta, chissà cosa, siede e riposa il fragile fisico

Tremante s’appresta a lustrare luride lenti

Tristi occhiali infranti rifletton sfuggenti i lineamenti di Yankee

Il suo sguardo è assente, occhi smorti e spenti

Affanna col passo pesante classico dei piedi dolenti

Profonde cicatrici ricamano il viso pallido

Alita il tanfo rancido tipico dell’ubriaco fradicio

Sopra la testa gracchiando i corvi si invitano a pranzo

Cibandosi del pesce marcio lungo le rive dell’Hudson

Avrebbe un’altra vita solo potesse immaginarsela

Lassù invece procede allo sbando passando di maschera in maschera

No, non so chi son

Io non so più chi son

Non so chi son

Io non so più chi son

Wat gebeurt er met een man die passeert met zijn hoofd gebogen?

Hij heeft een lage baret op zijn hoofd, een cansato step

Voor hem is tijd genoeg om het voorbij te laten gaan, maar het gaat voorbij en het is niet genoeg

Er is geen dag voorbij gegaan dat zijn gezicht weer is veranderd

Voorbij een veld versnelt hij zijn stap door de donkere steegjes

Hij zoekt iemand of iemand zoekt hem

Als je door een straat loopt, reflecteer je jezelf in een auto

Dit maakt de duidelijke kenmerken van de Kaukasische afstamming intact

Onze blikken en spijt

Hij heeft een kaalgeschoren hoofd, een dunne baard en een zweer op zijn ooglid

Zijn gezicht is wit, een vlek op zijn haarloze wang

Trekt het vermoeide gezicht samen dat geen lippen lijkt te hebben

Hij kijkt naar de lucht en ademt dan met volle neusgaten

Hij ruikt de wind die uit de Oeral waait

Misschien lijkt het er niet op, weet je nog, maar

Lanen en muren en verschillende snuiten is een spel van lichte en donkere kleuren zoals die van Rembrandt

Misschien kijkt iemand ernaar, de lucht kijkt ernaar, maar

Hij blijft op zijn hoede tijdens het zoeken, maar lijkt van geen nut te zijn

Ga door het hoge gras dat niemand maait

Het passeert van aangezicht tot aangezicht, dus er is geen spoor van een gezicht

De jacht stuitert van masker naar masker

Het wordt angstvallig weerspiegeld in een fontein met brak water

Gezichtsvermogen vervaagt, paniek bedriegt

De onze ziet het scala aan eigenschappen van de Normandische afkomst

En nee, hij vraagt ​​of stuurt hier niets terug

Het beginnende grijze haar is inmiddels de slaap binnengedrongen

Hij heeft geelbruin haar, sluwe en glanzende ogen

Hier kondigen gesloten vaten nieuwe kwalen aan

Hij voelt de bliksem die de lucht ontlaadt tussen de knobbels

Het zijn kinderen van de wind die het Kanaal oversteekt

«Neem nu mijn ziel, maar geef me mijn aanwezigheid terug!», passeert hij

Oog in oog, maar wil graag een echt gezicht hebben

Nee, ik weet niet wie ik ben

Ik weet niet meer wie ik ben

Ik weet niet wie ik ben

Ik weet niet meer wie ik ben

De man die de neiging heeft om het te maken, heeft de neiging om de pees te strekken

Terwijl zijn verwrongen gezicht er zeker van is dat hij het zal halen

Het ontrafelt tussen droge takken, tussen het dikste bos

Doen alsof je gewonnen hebt, accepteert geen verslagen leven

Een met een gescheurd gezicht, geopend door het mes van een bravo

Niemand wordt weerspiegeld in het water van een holle stam

Honderdduizend slapeloze dromen van smeken om malaria

Draag de voetafdruk op het gezicht van de Dravidische lijn

Schiet tussen krassen en takken in het gezicht die aanvoelen als klappen

Het blaast ontsnappingsademhalingen, steeds dichtere mondademhalingen

Zijn ravenkleurige hoofd strekt zich uit, zijn vuile bronzen wangen

Gebroken, de benen bezwijken voor de klap op een lijk tegen een romp

Op de grond, vies van een ander land, stort hij zijn hoofd

Tussen de bladeren herinnert de wind aan het oostelijke bos, hij gaat naar het oosten

Hij herinnert zich de oorsprong van zijn wezen niet

Een gezicht wordt weerspiegeld in het water, maar elk gezicht weerspiegelt het beeld

Het vuile en tengere lichaam sleept scheef over de dijk

Vuile, gescheurde schoenen, ze vertrappen helaas stukjes papier en kladjes

Lage gezichten passeren, ze weten niet dat ze kijken

Iemand die niet meer weet wie, wie het deed, of waar hij heen gaat

Met zijn handen in zijn zakken valt hij bijna woedend in het water

Wacht, wie weet wat, ga zitten en laat je fragiele lichaam rusten

Bevend maakt ze zich klaar om de vuile lenzen te poetsen

Droevige verbrijzelde glazen weerspiegelen de ongrijpbare trekken van Yankee

Zijn blik is afwezig, doffe en doffe ogen

Hij hapt naar adem met de klassieke zware tred van zere voeten

Diepe littekens borduren op het bleke gezicht

De typische ranzige stank van een doorweekte dronkaard ademt in

Hierboven nodigen de krassende kraaien elkaar uit voor de lunch

Voedend met rotte vis langs de oevers van de Hudson

Hij zou alleen een ander leven hebben als hij het zich kon voorstellen

Daarboven gaat hij echter in wanorde verder, van masker naar masker

Nee, ik weet niet wie ik ben

Ik weet niet meer wie ik ben

Ik weet niet wie ik ben

Ik weet niet meer wie ik ben