Song for H. Korth - Joel P West

I cannot hear the old earth breathe

Through the loose leaves

I can only hear machines

Sustain the city

And the motion of my body’s aligned with the way they are designed

Stiff and instructed

The rain is blistering on the glasses

And slowly pushing

Towards cherry blossoms clinging where

The wipers cannot reach them

I’m safe inside the walls of my skin, they won’t let the waater in

Every time the wearth’s reimbursed I remember who I am

Fragile and fortunate

I cannot remember when

I started to believe in

Imaginary ties between

Comfort and contentment

A dog will eat all it’s fed

And hunt a stick time and time again

Is the coyote less content

On a cold night, sleeping with no bed

Did our insticts lose mystery

When we assigned them vocabulary

It’s tragic

We are small things, what are we if we’re not that?

Ik kan de oude aarde niet horen ademen

Door de losse bladeren

Ik hoor alleen machines

Houd de stad in stand

En de beweging van mijn lichaam is afgestemd op de manier waarop ze zijn ontworpen

Stijf en geïnstrueerd

De regen blaast op de bril

En langzaam duwend

Op weg naar kersenbloesems die zich vastklampen waar?

De ruitenwissers kunnen ze niet bereiken

Ik ben veilig binnen de muren van mijn huid, ze laten het water niet binnen

Elke keer dat de slijtage wordt vergoed, weet ik weer wie ik ben

Breekbaar en gelukkig

Ik kan me niet herinneren wanneer

Ik begon te geloven in

Denkbeeldige banden tussen

Comfort en tevredenheid

Een hond eet alles op wat hij krijgt

En jaag keer op keer op een stok

Is de coyote minder content?

Op een koude nacht slapen zonder bed

Hebben onze instincten het mysterie verloren?

Toen we ze een vocabulaire toewezen

Het is tragisch

We zijn kleine dingen, wat zijn we als we dat niet zijn?