Weapons of Refusal - Falls of Rauros

Try to capture

While clutching at your chest

A scrap or fragment

Of your hope, lost long ago

Blistering palms

And your knuckles pale, spectral

New death

Born timid and companionless

Hunting immunity

Everyone ceasing their quivering

A desperate and dying wish

Heartbreak to strangle complacency

And banish all prior dusks

Gasping lungs beg

For the fires to cauterize

You huddled in trenches

From the glare of derision

In the jaws of disfavor

Each a daughter of contempt

Who would unsheathe in vengeance

One thousand blades glinting

And bury all cycles of abuse

Uneulogized

This the only promise

There will be no appeal

For your mercy

Sick with their pride

They will writhe in the gaze

Of their fathers

And howl, crushed by the

Weight of their misdeeds

No one ever mended

Nothing ever reconciled

So sings the choir

Boundless ruin will

Find your captors

Crescent in you, glittering torch of

Those disfigured, with fury renewed

Expel every deceit you swallowed

Choke not on their histories

But flourish

Breathing free air once again

You will undo their works

You will make cinders of their cities

Baring your teeth, wielding the

Weapons of refusal

Matching their violence

Probeer vast te leggen

Terwijl je naar je borst grijpt

Een schroot of fragment

Van je hoop, lang geleden verloren

Blaren handpalmen

En je knokkels bleek, spectraal

nieuwe dood

Geboren timide en zonder gezelschap

Jagen immuniteit

Iedereen stopt met trillen

Een wanhopige en stervende wens

Hartzeer om zelfgenoegzaamheid te wurgen

En verban alle eerdere schemering

Naar adem happende longen smeken

Om de vuren te dichten

Je zat ineengedoken in loopgraven

Van de schittering van spot

In de kaken van ongenade

Elk een dochter van minachting

Wie zou wraak nemen?

Duizend bladen glinsteren

En begraaf alle cycli van misbruik

niet geneulogiseerd

Dit is de enige belofte

Er zal geen beroep worden ingesteld

voor uw genade

Ziek van hun trots

Ze zullen in de blik kronkelen

Van hun vaders

En huilen, verpletterd door de

Gewicht van hun wandaden

Niemand heeft ooit gerepareerd

Niets ooit verzoend

Dus zingt het koor

Grenzeloze ruïne wil

Vind je ontvoerders

Halve maan in jou, glinsterende fakkel van

Die misvormd, met hernieuwde woede

Verdrijf elk bedrog dat je hebt ingeslikt

Verstik niet in hun geschiedenis

Maar bloeien

Weer vrije lucht inademen

Je zult hun werken ongedaan maken

Je zult sintels maken van hun steden

Je tanden bloot, zwaaiend met de

Wapens van weigering

Passend bij hun geweld