Do Not Move A Muscle, Do Not Breathe A Word - Eden Maine

We drove the long way home,

past the prison gates and through the years.

And at the side of the road we saw a faceless man

whose old grey skin held his ageing bones together like an oversized leather

glove.

And whose eyes sank so far into his skull they seemed as black as the midnight

air.

But this mans gift was his words.

He told us how there is a fine line between order and chaos,

that there are those in life who do not know what they are fighting for,

but that it is the fight that counts,

and that a man without principles is a fool only to himself.

And the years past and we never saw him again.

The eyes held a crystal glaze, but the scent did not return.

We reden de lange weg naar huis,

voorbij de gevangenispoorten en door de jaren heen.

En aan de kant van de weg zagen we een gezichtsloze man

wiens oude grijze huid zijn verouderde botten bij elkaar hield als een te groot leer

handschoen.

En wiens ogen zo diep in zijn schedel zonken dat ze zo zwart leken als de middernacht

lucht.

Maar dit mans geschenk waren zijn woorden.

Hij vertelde ons hoe er een dunne lijn is tussen orde en chaos,

dat er mensen in het leven zijn die niet weten waarvoor ze vechten,

maar dat het de strijd is die telt,

en dat een man zonder principes alleen voor zichzelf een dwaas is.

En de afgelopen jaren hebben we hem nooit meer gezien.

De ogen bevatten een kristalglazuur, maar de geur kwam niet terug.