If Not For My Glasses - Dear and the Headlights

A postcard of apple cores on spit strained wooded floors

I spent an evening getting practice looking bored

And there’s a leaf on the sill but it won’t be there tomorrow

Just some memory that I made, it never really goes the way I planned it to

I’ll tell it like you want, all parts appeal and none that don’t

I love your face, the way it moves

Your murky mouth, your eyelid brooms

And I’m feeling that cobweb apprehension

You’re taking pictures of me as I fall down the stairs

It seems so awful if not for my glasses and hair

You say I’m your white cast kid, I was born for your care

So why you gotta label me now, why, why now?

So I opened up the door, I know now what you’re for

But still not who you are

Now who, who, tell me who

And then you leaned into me and whispered rather softly

«Your feet don’t fit the branch»

It never really goes the way I planned it to

I’ll tell it like you want, all parts appeal and none that won’t

Like worthless words that you spit out, the foaming garbage of your mouth

I’m always listening;

I’m going rummaging through a dumpster of speech

You’re taking pictures of me as I fall down the stairs

It seems so awful, but this never happened, who cares

I’m just your T.V. taught child;

I’m your sweetest affair

When the alarm clock goes off, you will disappear

But I loved your face, the way it moved

Your murky mouth, your eyelid brooms

Een ansichtkaart met klokhuizen op gespannen houten vloeren aan het spit

Ik heb een avond doorgebracht met oefenen terwijl ik me verveelde

En er is een blad op de vensterbank, maar het zal er morgen niet zijn

Gewoon wat geheugen dat ik heb gemaakt, het gaat nooit echt zoals ik het had gepland

Ik zal het vertellen zoals je wilt, alle delen spreken aan en geen enkele niet

Ik hou van je gezicht, de manier waarop het beweegt

Je troebele mond, je ooglidborstels

En ik voel die spinnenwebvrees

Je maakt foto's van mij terwijl ik van de trap val

Het lijkt zo verschrikkelijk, zo niet voor mijn bril en haar

Je zegt dat ik je witte cast-kind ben, ik ben geboren voor jouw zorg

Dus waarom moet je me nu een label geven, waarom, waarom nu?

Dus ik opende de deur, ik weet nu waar je voor bent

Maar nog steeds niet wie je bent

Nu wie, wie, vertel me wie?

En toen leunde je tegen me aan en fluisterde nogal zacht

"Je voeten passen niet in de tak"

Het gaat nooit echt zoals ik het had gepland

Ik zal het vertellen zoals je wilt, alle delen spreken aan en geen enkele niet

Als waardeloze woorden die je uitspuugt, het schuimende afval van je mond

Ik luister altijd;

Ik ga snuffelen door een vuilcontainer van spraak

Je maakt foto's van mij terwijl ik van de trap val

Het lijkt zo vreselijk, maar dit is nooit gebeurd, wat maakt het uit

Ik ben gewoon je tv-onderwezen kind;

Ik ben je liefste affaire

Als de wekker afgaat, verdwijn je

Maar ik hield van je gezicht, de manier waarop het bewoog

Je troebele mond, je ooglidborstels