Swansong for a Raven - Cradle Of Filth

Forgive the day’s last serenades

Her skies, they bruise like Nordic women

Deep crimson stains

That Death would claim

His robes of office swim in

As would I

For his dark eye

Has fixed, a basilisk, a scythe

On charred remains

With shared disdain

For those I chose to mortify

Their cries

Have paralysed

And the smoke has choked these vistas

But still I lie

Though tears have died

On the grave of my Clarissa

A verse for her whispered to the earth

(A lover’s curse is a see-through coffin)

Praises her curves so oft concurred

Though she was

No Snow White on the night she died

Her shadower’s boon when the moon glazed over

Lipped with blood and secrets pried

For on and in they spread her wide

That seraph bride

The Devil’s pride

Shalt soon avenge with swift reprise

But they would writhe

For my dark eye

Bewitched, was fixed like Mordecai’s

On Esther’s reign

And in this vein

I saw their lust still stain her thighs

Their cries

Have paralysed

And the smoke has choked these vistas

But still I lie

Though tears have died

On the grave of my Clarissa

Beneath these trees where the mist enwreathes

Her spirit flees, seeing chains of torches

A fleeting kiss stirring leaves of poetry

I was

No dark knight, breaking men like ice

I was like a lycanthrope until the moon glazed over

Lipped with blood and last goodbyes

Now I dream

Enwrapt in pure clouds of the sweetest oblivion

Where beauty streams

Freed from the teeth of those beasts that had come

To tear out her spells

In red lettered cells

Wherein even the crown prince of Hell

Come out of his arrogant shell

Would falter to better

But her face soon dispels

And as black feathers fell

From heaven’s smoke

So I woke to insanity

Her exquisite corpse

Found fit for their sport

Of course

Would burn on the morrow with me

And there on this night

Strung up in my sight

Naked she sways

Displayed for their vulgar delight

I scream through my bars at the stars

That for these crimes of mine solace me

I will fear not the flames

That to passion are tame

Not nearly the same searing pain

(I pray) As held sway upon losing her

Nor the mettle of roars

That will settle like ashes and scores

As with our ghosts in the fog

When we both turn no more

Vergeef de laatste serenades van de dag

Haar luchten, ze kneuzingen als Noordse vrouwen

Diepe karmozijnrode vlekken

Dat de dood zou beweren

Zijn ambtsgewaden zwemmen binnen

Zoals ik zou doen

Voor zijn donkere oog

Heeft vast, een basilisk, een zeis

Op verkoolde resten

Met gedeelde minachting

Voor degenen die ik koos om te doden

hun kreten

verlamd zijn

En de rook heeft deze vergezichten verstikt

Maar toch lieg ik

Hoewel de tranen zijn gestorven

Op het graf van mijn Clarissa

Een vers voor haar gefluisterd tegen de aarde

(De vloek van een minnaar is een doorzichtige doodskist)

Prijst haar rondingen zo vaak eens

Hoewel ze was

Nee Sneeuwwitje op de avond dat ze stierf

De zegen van haar schaduwmaker toen de maan glazig werd

Gelipt met bloed en geheimen geprikkeld

Want op en in spreidden ze haar wijd uit

Die seraf bruid

De trots van de duivel

Zal snel wreken met een snelle reprise

Maar ze zouden kronkelen

Voor mijn donkere oog

Behekst, werd gerepareerd zoals die van Mordechai

Tijdens de regeerperiode van Esther

En in deze geest

Ik zag hun lust nog steeds vlekken op haar dijen

hun kreten

verlamd zijn

En de rook heeft deze vergezichten verstikt

Maar toch lieg ik

Hoewel de tranen zijn gestorven

Op het graf van mijn Clarissa

Onder deze bomen waar de mist omhult

Haar geest vlucht en ziet kettingen van fakkels

Een vluchtige kus die bladeren van poëzie roert

Ik was

Geen donkere ridder, brekende mannen als ijs

Ik was als een lycantroop totdat de maan glazig werd

Lip met bloed en laatste afscheid

Nu droom ik

Gehuld in pure wolken van de zoetste vergetelheid

Waar schoonheid stroomt

Bevrijd van de tanden van die beesten die waren gekomen

Om haar spreuken te ontkrachten

In cellen met rode letters

Waarin zelfs de kroonprins van de hel

Kom uit zijn arrogante schulp

Zou aarzelen om beter te worden

Maar haar gezicht verdrijft snel

En toen zwarte veren vielen

Uit de rook van de hemel

Dus ik werd wakker van waanzin

Haar prachtige lijk

Geschikt gevonden voor hun sport

Natuurlijk

Zou morgen met mij branden

En daar op deze avond

Opgehangen in mijn ogen

Naakt zwaait ze

Weergegeven voor hun vulgaire verrukking

Ik schreeuw door mijn tralies naar de sterren

Dat voor deze misdaden van mij me troost

Ik zal niet bang zijn voor de vlammen

Die tot passie tam zijn

Niet bijna dezelfde brandende pijn

(Ik bid) Zoals ik de scepter zwaaide toen ik haar verloor

Noch de moed van gebrul

Dat zal bezinken als as en partituren

Zoals met onze geesten in de mist

Wanneer we allebei niet meer draaien