The Man Who Would Speak True - Blitzen Trapper

I had a lover, her name was Grace

She found me down in a lonely place

She dug me out with an old jaw bone

She dressed me up for to take me home

She fed me words that I could not taste

For I had no tongue, it had been replaced

By a green and a growin' flower which grew

And I knew if I ever spoke, I would speak true

We lived together in an old hotel

A broke-down palace with a wishing well

The neighbor girl taught me how to spell

And how to steal what I could not sell

But I fed my tongue on the Devil’s rum

In a roadhouse run by a godless bum

On a drunken night, with a stolen gun

I shot my lover as she made to run

The judge said, «Son, what have you done?»

But I didn’t speak a word, no I didn’t speak one

And the judge sent me away

And they buried my Grace, yeah, the very next day

They sent me out on a midnight train

In the rain, rollin' down through the dusty plain

Four men sittin' with an old shotgun

Silver stars pinned on every one

They busted my mouth for to get at my tongue

To see just how this had all begun

So I opened my mouth like a dragon’s breath

I only spoke truth, but it only brought death

And I laid those boys to rest

For the truth, in truth, is a terrible jest

For there ain’t no road but the road to home

There ain’t no crops but the ones you’ve sown

And if you learn one thing from me

You’d better guard your tongue like your enemy, yeah

I came to ground in a one-horse town

On the western rim, where the sun go down

Where a branded man might start again

For to right his wrong, for to lose his sin

But my tongue kept growing, it would not cease

I grew quite weary, couldn’t get no release

So I went to the magistrate and turned myself in

Picked up a shovel and he made the grin

And they planted me by the sea

Now the birds of the air make nests on me

Ik had een minnaar, haar naam was Grace

Ze vond me op een eenzame plek

Ze heeft me uitgegraven met een oud kaakbeen

Ze kleedde me aan om me mee naar huis te nemen

Ze gaf me woorden die ik niet kon proeven

Want ik had geen tong, die was vervangen

Door een groene en een groeiende bloem die groeide

En ik wist dat als ik ooit zou spreken, ik waar zou spreken

We woonden samen in een oud hotel

Een afgebroken paleis met een wensput

Het buurmeisje leerde me spellen

En hoe te stelen wat ik niet kon verkopen

Maar ik voedde mijn tong met de Duivelsrum

In een roadhouse gerund door een goddeloze zwerver

Op een dronken nacht, met een gestolen pistool

Ik schoot mijn geliefde neer terwijl ze probeerde te rennen

De rechter zei: "Zoon, wat heb je gedaan?"

Maar ik sprak geen woord, nee ik sprak er geen

En de rechter stuurde me weg

En ze begroeven mijn Grace, ja, de volgende dag

Ze stuurden me op een middernachttrein

In de regen, naar beneden rollend door de stoffige vlakte

Vier mannen zitten met een oud jachtgeweer

Zilveren sterren op elke

Ze hebben mijn mond opengebroken om op mijn tong te komen

Om te zien hoe dit allemaal is begonnen

Dus ik opende mijn mond als de adem van een draak

Ik sprak alleen de waarheid, maar het bracht alleen de dood

En ik legde die jongens te ruste

Want de waarheid is in waarheid een vreselijke grap

Want er is geen andere weg dan de weg naar huis

Er zijn geen andere gewassen dan degene die je hebt gezaaid

En als je één ding van mij leert

Je kunt maar beter je tong bewaken als je vijand, yeah

Ik kwam vast te zitten in een stad met één paard

Op de westelijke rand, waar de zon ondergaat

Waar een gebrandmerkte man opnieuw zou kunnen beginnen

Om zijn fout recht te zetten, om zijn zonde te verliezen

Maar mijn tong bleef groeien, het hield niet op

Ik werd behoorlijk moe, kon geen vrijlating krijgen

Dus ging ik naar de magistraat en gaf mezelf aan

Pakte een schop en hij maakte de grijns

En ze plantten me bij de zee

Nu maken de vogels van de lucht nesten op mij