State of Persistence - Adimiron

I see your fingers as a sign of indictment

Always shifting the blame to the weak

Sanctifying your compassion for nothing

Your perseverance is disgusting me

Pull the trigger…

We generate

Caught into the state of persistence, our conscience is cabled

Through the cold, through the fog, through the time, i’m lost in despair

There is an inner voice that is draining and calling, humiliations are feeding

it

You’re blinded by the veil of your ambitions, your existence is worthless

Pulling the trigger beneath my jaw, outstretched

Burning a bible above your god, unpleasant

So my external behaviors may be limited

Despite this my own cruelty is not suppressed

The sphere of my dreams, illusions, it’s so demonic

I’m a pawn in this game, separated from myself

Endless cycle of same mistakes

I glimpse our failure

Hey you!

realize!, i’m sanctified in time

Kill me, i’m alive, stratified in time

We’re nothing

Ik zie je vingers als een teken van aanklacht

Altijd de schuld afschuiven op de zwakken

Je mededogen voor niets heiligen

Je doorzettingsvermogen maakt me walgelijk

De trekker overhalen…

Wij genereren

Gevangen in de staat van volharding, is ons geweten bekabeld

Door de kou, door de mist, door de tijd, ik ben verloren in wanhoop

Er is een innerlijke stem die leegloopt en roept, vernederingen voeden zich

het

Je bent verblind door de sluier van je ambities, je bestaan ​​is waardeloos

De trekker overhalen onder mijn kaak, uitgestrekt

Een bijbel boven je god verbranden, onaangenaam

Dus mijn externe gedrag kan beperkt zijn

Desondanks wordt mijn eigen wreedheid niet onderdrukt

De sfeer van mijn dromen, illusies, het is zo demonisch

Ik ben een pion in dit spel, gescheiden van mezelf

Eindeloze cyclus van dezelfde fouten

Ik zie een glimp van onze mislukking

Hey jij!

besef!, ik ben geheiligd in de tijd

Dood me, ik leef, gestratificeerd in de tijd

We zijn niets