Absolution: Of Flight and Failure - A Hope For Home

There is nowhere to turn, I have nowhere to go

They’ve burned down the bridges and boarded up the doors

So I’ll make my escape with feathers, wax and string.

Fly far from this place, 'till there’s nothing left to see.

Its so far, down to the ground.

What awaits for me?

I long for things unseen.

Your warnings fail.

I would rather die then never try.

Now watch me climb with the wind at my feet.

The clouds become the ground.

I sense the folly in my ways.

It weighs me down, so far down.

These wings can’t hold me up!

But these wings cannot fail me!

They have taken me this far.

Father!

You have blessed me with these hands, though they are calloused and

they are scarred.

You have blessed me with these hands.

But they are destined

to let me down.

Dare I heed the warnings that you’ve given?

If I fail then I fail with my pride.

As the salt water fills my lungs, I finally see

That I’ve forsaken Your will, and replaced it with my own selfish needs.

But oh, my God, won’t you let me fall from the sky, embraced in flames?

I’ve done this to myself.

These wings were built with purpose, but I have used them for my own.

These hands were made to lift you up so high, instead they tear you down.

If I’m to drown into the depths then let me go.

For a second chance,

Ill start my life over.

My lord I’ll give, with love, my everything.

Ik kan nergens heen, ik kan nergens heen

Ze hebben de bruggen platgebrand en de deuren dichtgetimmerd

Dus ik zal mijn ontsnapping maken met veren, was en touw.

Vlieg ver van deze plek, tot er niets meer te zien is.

Het is zo ver, tot op de grond.

Wat staat mij te wachten?

Ik verlang naar ongeziene dingen.

Uw waarschuwingen mislukken.

Ik ga liever dood dan het nooit te proberen.

Kijk nu hoe ik klim met de wind aan mijn voeten.

De wolken worden de grond.

Ik voel de dwaasheid in mijn manieren.

Het weegt me zwaar, zo ver naar beneden.

Deze vleugels kunnen me niet ophouden!

Maar deze vleugels kunnen me niet in de steek laten!

Ze hebben me zo ver gebracht.

Vader!

Je hebt me gezegend met deze handen, ook al zijn ze eeltig en...

ze zijn getekend.

Je hebt me gezegend met deze handen.

Maar ze zijn voorbestemd

om me in de steek te laten.

Durf ik gehoor te geven aan de waarschuwingen die je hebt gegeven?

Als ik faal, faal ik met mijn trots.

Terwijl het zoute water mijn longen vult, zie ik eindelijk:

Dat ik Uw wil heb verlaten en vervangen door mijn eigen egoïstische behoeften.

Maar oh, mijn God, wil je me niet uit de lucht laten vallen, omarmd in vlammen?

Ik heb mezelf dit aangedaan.

Deze vleugels zijn met een doel gebouwd, maar ik heb ze voor mijn eigen vleugels gebruikt.

Deze handen zijn gemaakt om je zo hoog op te tillen, in plaats daarvan breken ze je af.

Als ik in de diepte moet verdrinken, laat me dan gaan.

Voor een tweede kans,

Ik begin mijn leven opnieuw.

Mijn heer, ik zal met liefde mijn alles geven.