Moonfog - Sacramentum

In the twilight I stand

In the faint light of the moon

Like blood flowing out of an open wound

Will grief and hate companion my soul

To the unchallenged heights

Of my profane desire

Forever marked by the light

I am seeking on downwards

Led by the dripping tears

Of the mourning origins

Swept in misty moonfog I am

Tempted to die by my own hand

Sardonic wrath overwhelms me

Now blinded by hate and it’s all I can see

My weeping soul

Beg for the twilight to come

Frustration eats away my sanity

Waiting for cheerlessness to come

Lying in my cave longing for eternal night

As a wind of the past blows through my mind

My eyes swollen up by all the tears

Infinite sorrow flow through my veins

As I am thinking of taking my last breath

In de schemering sta ik

In het vage licht van de maan

Als bloed dat uit een open wond stroomt

Zullen verdriet en haat mijn ziel metgezellen

Naar de onbetwiste hoogten

Van mijn profane verlangen

Voor altijd gemarkeerd door het licht

Ik zoek naar beneden

Geleid door de druipende tranen

Van de oorsprong van rouw

Geveegd in mistige maanmist ben ik

Verleid om door mijn eigen hand te sterven

Sardonische toorn overweldigt me

Nu verblind door haat en het is alles wat ik kan zien

Mijn huilende ziel

Smeek om de schemering

Frustratie vreet aan mijn gezond verstand

Wachten tot er ongezelligheid komt

Liggend in mijn grot verlangend naar de eeuwige nacht

Terwijl een wind uit het verleden door mijn hoofd waait

Mijn ogen zijn opgezwollen door alle tranen

Oneindig verdriet stroomt door mijn aderen

Terwijl ik eraan denk om mijn laatste adem uit te blazen